70 jaar vrijheid

Ik voelde tinteling in mijn lijf en zo kwam het dat ik al vroeg aan de wandel ging, ik wilde de wereld ontdekken, snippers rapen, mooie foto’s maken. Genieten van de vlaggen overal, vrijheid vieren!

Het was heerlijk rustig op straat, als ware het een zondag.

“Gefeliciteerd met de vrijheid” hoorde ik mezelf zeggen tegen een voorbijganger. De voorbijganger feliciteert me terug; “Ja, 70 jaar vrijheid, dat is niet niks!”.

En zo begon ik iedereen te feliciteren onderweg met de vrijheid en het voelde als heel normaal.

In de AH dacht ik een pakje kauwgom te kopen, en aldaar kom ik oog en oog te staan met een wat oudere meneer. Ik wil hem feliciteren met “de vrijheid” maar ineens vind ik het raar en gek en wat moet de ander wel niet denken… en, in die beweging van stilstaan voel ik dat mijn ogen water beginnen te produceren, heel veel. Ik voel me vrolijk, verbonden, geraakt en vooral verdrietig. De meneer vraagt heel vriendelijk: “Wat wil je zeggen? Zeg het maar”. Waarop ik snotterend zeg: “gefeliciteerd met de vrijheid”.

Het is een raar en een intiem moment, alsof we in een cocon van verbinding stappen. Er is écht contact. We praten over vrijheid en over oorlog, en over hoe het moet in de wereld. Hij verteld dat hij de oorlog bewust heeft meegemaakt en dat zijn zoon op 5 mei is geboren. En daar midden in de AH geven we elkaar een knuffel en wensen elkaar een fijne dag.