foto-coat!

Mijn jassen zitten altijd vol moois, moois wat ik van de grond pluk, en mijn tassen trouwens ook. En dan moet je denken aan papiertjes, takjes, bladeren, boodschappenbriefjes, roestige spijkers… van dat. Ik hou van toeval en van samenvoegen van verschillende soorten materialen, ik ben een typische materialist.

Met zeefdrukken is het anders. De Jas van de zeef, oftewel de fotocoat moet er goed opzitten in combinatie met het belichten van de films, (technisch verhaal geen idee hoe ik dat moet woorden) anders krijg je vlekjes in je zeefdruk waar je ze niet wilt. Meestal laat ik de vlekjes voor wat ze zijn.. want een vlek kan ook zo fijn communiceren in beeld. Maar nu, nu is het 2014, al 28 dagen  en ik heb mij voorgenomen om mijzelf serieus te nemen. Niet zomaar dingen samenvoegen door toeval (toeval is iets anders dan intuïtie), of door een geniaal idee en dat DIRECT volgen, of omdat iemand anders jou iets toeschrijft en je graag wilt behagen, of door… Dus ik ben mijn zeef nagelopen en waar het transparant is (wat dan een vlekje achterlaat), heb ik deze gevuld met fotocoat in de vorm van blue filler.

In die handeling gebeurde iets wezenlijks.
Stilstaan, en kijken naar wat je doet, jezelf serieus nemen in wat je belangrijk vindt. Ik nam mijn eigen beeld serieus! Een onbewuste handeling die ineens bewust werd. Het is ook eigenlijk raar als ik opdracht werk, dat wel serieus neem en als ik voor mezelf werk dat ik het niet serieus neem… dik dom zeg.

Hoe doe jij dat? En dat wat je doet … is dat écht van jou, of is het een combinatie van stemmen waarin jou stem eigenlijk niet te horen is?

Sjonge, wat ben ik enorm blij met de maandagmiddagen. Ik kan mijn stem dan goed horen, alhoewel we vaak in stilte werken.

Zo en snel mijn jas aan, op weg naar het Groninger museum! Smullen!