Niets zo waar als adem

Ergens in 2007… ik ging met Wijjo Toxopeus mee om te mediteren bij Astrid Leferink in de winkel. Een half uurtje voor openingstijd, ik kon het maar net volhouden. Mijn benen sliepen al na 10 minuten, en mijn rug… sjoei… “moet ik écht recht blijven zitten?”

Inmiddels doe ik regelmatig een tiendaagse Vipassana-cursus. Stilzitten kan ik nog steeds niet maar het gaat steeds beter! (nou ja 20 minuten gaat goed, 10 uur stilzitten op een dag is gewoon wat lastiger).

Ik leer dat er geen goed en fout is. Ik observeer de gewaarwordingen binnen de begrenzing van mijn lichaam precies zoals het is en niet zoals ik wil dat het is.

Ik leer om mijn ogen te openen ook al zijn ze gesloten.

Gelijkmoedig bekijk ik de projecties die op mijn netvlies verschijnen.
Gelijkmoedig observeer ik mijn adem.
Gelijkmoedig observeer ik mijn gewaarwordingen. De kramp, tintelingen, pijn, jeuk. Ik schenk er geen aandacht aan, ik observeer en reageer niet.

En ook mijn verlangen om niet te reageren… ik reageer niet… Nou ja 1% van de tijd… reageer ik niet, de overige 99% wisselen verlangen en afkeer elkaar af. Mijn mind vliegt alle kanten op en zelfs de schaduw van dat is blurry. (En die 1% levert me enorm veel lucht op!)

Ik filosofeer erop los… ook in schaduw zit een vaste kern, en de schaduw ontstaat en vergaat sneller dan het object zelf, toch? Wat nou als er maar één lichtbron is wat op het object schijnt en niet veel verschillende, dan is de schaduw helder en duidelijk, zo werkt dat dus ook in je brein?.. en weg is de concentratie. Ik observeer het. Behoorlijk (…) gelijkmoedig.

En ik begin opnieuw.

—-Wil je ook? Er is een centrum in Dilsen. Dat ligt vlakbij Sittard. Klik hier.