Voelspriet

“Zo jij hebt ook voelsprieten zeg”, schrijft ze in een mailtje.
Een zin dit ik wel vaker hoor en ik snap wel hoe dat komt. Vroeger vond ik het zo fijn om aan de waterkant grassprieten te kijken. De verschillende kleuren groen, de geur, zoveel verschillende vormen, de insecten die er tussen kroelen. De smaak van gras, hoe sprieten wuiven in de wind.
Daar krijg je energie van.
Ruimte.

Door te kijken, te voelen en te ervaren, te luisteren naar je adem hoor je de stem van verbinding en wat gezegd wil worden. En zo kan het dat je nét die actie onderneemt die op dat moment vreemd is, maar achteraf altijd past. Van die dingen, precies op het juiste moment acties.

Ik zou zeggen, zoek een mooi plekje aan de waterkant en observeer gras.