Nee collectief

Vipassana is een goede plek om te netwerken blijkt elke keer.
En, niemand doet dat. Dat heeft deels te maken met de negen dagen stilte (duh…) maar ook met vertrouwen. Wie je ontmoet ontmoet je. Wie je blijft ontmoeten die blijf je ontmoeten.
De fijnheid van dat.
Op de tiende dag is het de babbeldag en ontmoet iedereen erop los.

Het is een soort bubbel waar je inzit om aan het infuus van waarachtigheid te ervaren wat van jou is en wat van die ander. Blijkt dat alles wat je ervaart van jezelf is en je een ander niks in de schoenen kan schuiven. Voorbeeld, heb je last van het geschuif, gesnotter, gekrab, geweetiknietwat van je buurvrouw dan komt dat niet door haar maar door je eigen onvermogen om te reageren op hetgeen buiten jezelf afspeelt en zich vertaald naar irritatie in jezelf. Dus. Je kan een ander niets in de schoenen schuiven, … en je kan een ander al helemaal niet veranderen. (en dat dan leren ervaren. Want iets schrijven is makkelijk,..  ).

Voor het verhaal is het wijs om hier een sprongetje te maken. Ga dus maar even staan en spring!

Volgende week krijg ik nieuwe schoenen. Cadeau! Een vriendin heeft schoenen gewonnen (ze loopt marathons en heeft een prijs gewonnen door haar rugnummer in te leveren) en omdat ze al meerdere paren heeft…

Dat is nogal wat om dat aan te nemen, te durven ontvangen. En ik durf dat dus! Sterker nog, ik heb er onwijs zin in! In de interactie van ontvangen wil ik loslaten wat niet meer van mij is. En dat kan ook, want ontvangen kan alleen als er ruimte is. Als er RUIMTE is!!!
Holy canoly het is zover, ik voel ruimte! Ik durf weer wat te bewegen in mijn ei-gen. In mijn Nee-gén. Sinds ik het nee collectief aan het aanleggen ben begint de ya-energie in mij steeds harder te stromen.
Nee is geen nee. Nee is een sleutel tot ja. Een sleutel tot ruimte, een nieuwe richting.

Hup hup huppelen. New shoes today, ik heb zin om te lopen.