Verse vrede

Ken je dat gevoel dat je door een beeld of woord getroffen wordt en wel zo dat het blijft hangen en spoken en dat het je zelfs inspireert om anders te doen?

Vanmorgen kom ik “verse vrede” tegen, gestempeld op een bedje van afvalpapier, een wit wolkje geschilderd, een lekker lijntje gekrijt. Een transparant zakje daaromheen met een zeefdrukje van 2 paardebloemen… vol van waanzinnige wensen welke zich mee laten voeren door de wind en ergens verankeren om de wens te laten ontluiken.

Wat een lekker, lekker en lekker beeld zeg. Als ik het beeld zie dan inspireert het mij om de meest verse vrede aan te boren in mijzelf. En filosoof die ik ben… bestaat dat? Verse vrede? Hoe vers kan vrede zijn? Is het mogelijk om altijd in vrede te zijn? Is het mogelijk om vrede te verversen en wel zo dat het zichzelf vernieuwd?

Mijn associatie gaat naar Dennis Nolte, want het woord *vers* is typisch een Dennis-woord. Sjonge wat heb ik veel van deze man geleerd. Hij inspireert en motiveert iedereen die hij ontmoet tot verbinding met wat belangrijk is. Hij laat een spoor van vernieuwing na en wie in gesprek is geweest met hem weet precies wat ik bedoel.
Dennis van o.a. de Verse Voornemens.

Verse vrede, mooi dat ik weet waar dit lekkers naartoe gaat.