Draagvlak voor kunst

Het treinkaartje moest op (je weet wel van die kruidvatkaartjes..) en zo ging ik op weg naar Groningen. Het had net zo goed Amsterdam kunnen zijn, want ik besloot de trein te halen die bijna vertrekt.

In het Groninger museum raakt mijn oog deze mooie dame. Ze kleurt prachtig in de tentoonstelling. Ze zit keurig rechtop te bladeren in een boekje wat gaat over de schilderijen en af en toe kijkt ze op. Voor mij raakt ze verstilling en het voelt alsof ik toeschouwer ben van een performance.

Ik zeg tegen haar dat ik haar prachtig vind en ik vraag haar of ik een foto van haar mag maken… (ik stiekemerd, had ik allang gedaan, en ze wist dat ik een stiekemerd was). “Ja hoor, dat mag”, zegt ze. Ze vertelt dat ze heel erg ziek is geweest en dat dit de eerste dag is dat ze weer op pad is. Samen met een gezelschap reisgenoten zijn ze met een bus gekomen uit Duitsland, maar 1,5 uur reizen.
“Mag ik de foto gebruiken?”, vraag ik aan haar in mijn belabberd Duits.

“Ja hoor, dat mag”.

En zo schrijf ik dit blogje met verder weinig inhoud. Maar sjonge… wat is ze mooi he!

De trein die klaarstond op het station in Groningen ging naar Leiden en ook daar nog net een uurtje kunst mee kunnen pakken in het museum voor Oudheden. Wat een genot zo’n kaartje waar je heel Nederland mee door kan crossen, bonusgenot als je geen plannen hebt en gewoon elke trein kan halen.