Verticaal landschap

Terwijl we het laatste vak hebben op de (ludieke) nascholing van de lerarenopleiding neemt Patrick afscheid, hij moet eerder weg. Jammer zeg! De laatste module van deze prachtdag is drama en we spelen hints met schilderijen van Nederlandse makelarij.

Ooit, heel lang geleden… hebben we ons een breuk gelachen hoe Patrick het woord vogel uitbeeldde. Je had erbij moeten zijn dat snap je,.) Nog steeds zie ik het voor me hoe hij iets met zijn haar doet en daar verwoed mee bezig is. Als de speelminuten voorbij zijn weten we dat hij gel bedoel… vogel, … geniaal! VoGEL! Verrassend geniaal! (het was echt zo grappig).

Zo in de drukte van -de doei- zegt Patrick terloops dat hij nog pigment voor me heeft, hij doet er niks meer mee. Hij vond het wel wat voor mij…”huh hoezo?”

Want op de lerarenopleiding was ik bezig met “netjes” schilderen. Zoekende in beeld naar wat mag van mezelf. Het raakt me dat hij de pigmenten bij mij plaatst al voel ik dat pas op de terugweg naar Meppel. Ik herinner me dat ik met cement begon te schilderen. Echt heeeeeeeerlijk en oh wat zijn mijn handen daar stuk van gegaan ook. Maar dat was thuis daar wist hij niks van. Later verzamel ik aarde, en gebruik dat in mijn werk. Hoe heerlijk het voelt om daarmee te experimenteren. Te ontdekken en te spelen.

Spelen en ontdekken en experimenteren, cementcentiment…In dat prachtige huis was een atelier in het souterrain. Rob werkte aan bijzondere beelden (soms) en Meriam schilderde (geregeld). En daar begon ik ook te schilderen. Ik heb ontdekt hoe fijn ik dat vond. En hoe fijn ik dat vond. En, hoe fijn ik dat vond.

En wat een fijn huis ook. Ik mis het een beetje. De mensen die er woonden. Het samen zingen / eten / filosoferen in de keuken, in dat enorm kleine keukentje waar iedereen toch inpaste,. Het bos achter ons huis, met van die prachtige bomen. De ruimte.

Ik duik even het bos in, ik heb zin in bomen, aarde(n) en het geluid van voGELs.