Marta

Ik vind haar raar.
Ze draagt lange jurken, zelfgemaakt. Ze kan heel mooi zingen, maar zingt alleen voor God.

We maken op een dag een wandeling aan zee. Het klikt enorm en we praten honderduit, over planten en over planten. We lossen alle wereldproblemen op. Ze leert mij Tsjechisch en ik haar Nederlands. En in de lente maken we een madeliefjes kroonketting. We hebben onwijs veel pret de maanden dat we samen vrijwilligen op “the Sandcastle”.

Ik kom vandaag een kaart tegen, zo’n fijne kaart met allemaal lieve berichtjes met woorden vol afscheid. En het berichtje van haar, is van haar.

Sjonge wat heeft ze mij geïnspireerd. Om jezelf te zijn. En nog steeds.