Hermien

Natuurlijk was het ontzettend druk op de opening van Hermien’s verhalende fotografie expositie.

Ik was er al eerder en kon zo in alle rust haar werk zien. Echt prachtig werk, inspirerend, beschrijvend, prachtig licht, oog voor detail, en dan al die boeken van Sophie Calle in haar inspiratiekamer. In de tijd van toen heeft ze mij dit boek aangeraden en ik heb het toentertijd direct gekocht.

Gedachten rollen door elkaar heen en ik geniet van haar verhalende beelden en taal.

‘Wat zou ze nu doen?’ vraag ik me af.
Hoe gaat het als je ineens dood bent? Waar ga je dan naartoe?
Wat zou ze van haar eigen expositie vinden? Van haar eigen boek gemaakt door zoveel lieve mensen om haar heen.

Ik bekijk haar werk nauwkeurig, alsof ik haar daarmee terug kan halen. En zo zie ik dat de krant niet zomaar een krant is die ze op haar hoofd heeft maar haar zelfgemaakte krant die nonchalant op de bank is neergelegd bij de expositie, een wereldkrant met daarin allerlei inspiratietaferelen, gekkigheid en ook verdriet. Een typisch Hermien-product.

Tijdens de opening staan er veel mensen op de gang omdat de ruimte vol is. En op de gang klinken de woorden krakerig en apart, het applaus klinkt als een echo. Het is vervreemdend en eigenlijk geniet ik daar van. Alsof ze zelf in de luidsprekers is gaan zitten om te laten horen dat ze meekijkt.

“In liefde en dromen is alles mogelijk”, citeert haar zus Hermien.

De expositie is t/m 8 april te zien in kunsthuis Secretarie.
Gaat het zien, het is met zoveel liefde en aandacht samengesteld. Het is echt prachtig.