Boekenwurm

En dan ben je in zo’n winkel vol nostalgie, herinnering en mooie dromen, verlangens vol vroeger, sentiment. En dan kijk ik in boeken. Die prachtige boeken die de geschiedenis van nieuwe dromen aanwakkeren. Dat.
Ik heb veel boeken van dat.
Boeken vol tijdelijke toverspreuken die gedachten verzachten. Met rafels en randjes. Een roestige paperclip of een aantekening.

In 2006 deed ik mijn eerste boekbindcursus in het Drukkerij-museum in Meppel, en al snel daarna nog een, om dit in 2007 bij Boekbindersgilde in Echten te vervolgen. Ook deed ik een cursus bij Sacha van de Ven.

Ik ben geen boekbinder, de structuur vind ik al snel saai. Maar ik creëer graag een suggestie van een boek. Mattje Hummel gaf mij de naam boekbouwer mee, haar geduld en liefde voor het boekbinden draag ik met mij mee.

Bij Sacha heb ik geleerd dat je een boek in elke vorm kan gieten. Haar enorme inventiviteit om met de boekbindregels om te gaan zorgt voor een schat aan inspiratie voor boekbeelden.

Mijn liefde voor het boek verdiept zich als ik, alweer 8 jaar geleden, de winkel bij Gert-Jan en Marjan binnenstap. Zij leven hun droom en hebben een prachtige boekenzaak. Inmiddels zijn we dikke vrienden, zo gaat dat met boeken.

Het boekwezen heb ik verlaten omdat dat zo ging. Maar nu, sinds afgelopen zomer, zit ik in de klei… en ik begin bladzijden van keramiek te maken. En ik voel… deze ga ik verbinden tot boek. De suggestie van een boek. Met 1 woord, een krabbel of een tekening. Vind ik onverhoopt een zelfgeschreven/getekend boekje terug over geluk plukken. (Wellicht ga ik daar een crowd-funding-ding van maken. Want het is een boekje wat glimlachen oproept).

Ik raak er zelf wat ontroert van. Ik geloof dat er een soort van “einde” is gekomen aan mijn drift om nieuwe dingen te verzinnen, van alles te delen, te schreeuwen naar de wereld dat je alsjeblief stil moet staan bij verwondering, omdat de vanzelfsprekendheid van “het (aardse) bestaan” zomaar kan verdwijnen. In die ogenschijnlijke schreeuw van vrijheid die ik uit heb gezonden van verwondering en verbinding zat veel aantrekkingskracht, ik trok anderen aan die graag met mij wilde samenwerken, waar ik totaal niet mee overweg kon. Want mijn roep naar verwondering was niet zuiver. Ik merkte dat die ogenschijnlijke vrijheid een vorm van verdriet is om te kunnen omgaan met de dood en “het gedoe”.
Zie ik nu.

Sjonge, wat een helderheid.

Dat doet keramiek met je, dat geeft je aarde. En adem, en lucht. Het reflecteert je wezen. Klei laat direct weten waar jij bent en het laat je zuiver luisteren.
Ik weet de titel al van het boek wat ik nog moet verbinden… En als je het ook weet, mag je het zeggen. Voor degeen die het raadt, maak ik een mooi woordlabel, van keramiek.