Er valt niets op te lossen, behalve de koffie

Die horizon,

Zou de horizon met de mens verdwijnen?
Zal de klank van de horizon met de mens verdwijnen?
Zal de klank van de horizon met de melodie van de mens verdwijnen?
Zal het ritme van de klank van de horizon met de melodie van de mens verdwijnen als we erachter komen dat we geld niet kunnen eten? Olie niet kunnen drinken, en de lucht niet  kunnen snuiven als zij verzadigd is met fijnstof?
Hoe zal het zijn. Straks?

En is het eigenlijk erg? Of best fijn, voor de horizon als zij geen horizon meer hoeft te zijn. En gewoon een streep groen mag wezen.
Zijn.

Is.
Zoals het is. En niet anders dan IS.
Net zoals de adem, die ook gaat als een horizon.

Van die mijmeringen heb ik dan, als ik werk maak zoals bovenstaand. Dan gaan woorden  golven, soms kabbelend, vriendelijk en ook woest en ruig met kwade koppen. En als dat gebeurt dan weet ik dat het kunst is. Wat kunst dan ook mag zijn.

Dit blogje gaat over duurzaamheid. De duurzaamheid over je ei-gén enerzijds en de duurzaamheid van pure producten kopen anderzijds. Enerzijds het durven doen wat je hart je ingeeft, stappen zetten in wat voor jou belangrijk is. Anderzijds de economie helpen door producten te kopen in je eigen dorp of stad. Natuurlijk kan je via internet het “goedkoper” krijgen. Maar wat als die kunstmaterialenzaak verdwijnt? Of die fijne koffieplek, dat winkeltje met kousen, en er weer een pandje leeg staat.

Er valt niets op te lossen behalve de koffie. Ik zou zeggen, koop de producten die je nodig heb lokaal, enerzijds of anderzijds… alles komt samen op de horizon.