Verwonderen is veranderen

Nu mijn 2D-beeldgesprekken bijna op zijn, gaan mijn 3D beelden eraan. Het hout, waar ik zo van houd, de nerf, de kern, de cellen. Het geluid van het hakken, de tonen en hoe het hout mee resoneert met je eigen verhaal. Spiegeling weerspiegeling.

Verwondering ten top.

Ooit, nog op de lerarenopleiding, een in-mens gebouw van allerlei studies samen, was ik op de creatieve vleugel aan het hakken totaal in stroming met wat er is. Huilen, lachen, samen, en dat vaak alleen. Martin, de meneer die dat grote gebouw afsloot, kwam meermalen voor 22.00 uur in het afstudeer-hok. “Over een kwartier gaat het alarm erop, zorg je ervoor dat jij het alarm niet laat afgaan?”.

Wat een diepgaande en intense beeldgesprekken heb ik gevoerd. Vanuit het hart je verbinden met de tussenruimte. de stroming van het onbewuste.

Die periode aldaar heb ik vast willen houden. En ik bemerk dat ik dat gevoel mee wil nemen in een koffer overal naartoe, maar dat kan helemaal niet!
Want.

Hoe meer je vasthoudt, hoe moeilijker je open kan blijven staan voor pure verwondering. Verwondering is schoon.
Verwondering is tussenruimte.
Verwondering is zonder verwachting durven voelen wat er is, je laten raken door het moment. En voelen wat die aanraking doet.
Verwondering is gewoon hartstikke fijn.

En wat verwonderen met veranderen te maken heeft? Die vraag stel ik jou. Heeft verwondering iets met verandering te maken?