Voorbij het weten

“Kunst en onderwijs bestaan niet”, hoor ik mezelf zeggen tegen haar..

Voor wie mij langer kent weet dat ik ruzie heb met kunst. In mijn hoofd is kunst een beweging, een vinden en ontdekken, spelen. Toch voelt het dat je het vooral moet “weten”, in de serieuze kunstwereld..
Wat doe je precies? Met welk medium? En wat is er van je gepubliceerd? Dan reizen er vragen in mijn hoofd, want als je “het weet” is het dan nog wel kunst?

Evenzo in onderwijs. Als je weet wat je moet leren, is het dan nog wel kennis? Of zijn het feiten, een vaste waarheid zonder beweging? Gaat het in het onderwijs ook niet om de beweging van (jezelf) vinden, ontdekken en spelen. Juist als iets vaststaat en er kennis van wordt gemaakt in boeken, blogs of wetten, ontstaat strubbeling, een oordeel, een label van jij doet het niet goed! Het is fout, want… het staat niet geschreven! Je hebt een drie! Huh? een drie? maar ik keek uit een andere hoek! Oh, zei ik dat niet hardop? oh wat jammer. Ik had wel meer zelfvertrouwen willen ontwikkelen op school.

Het is nieuw voor me dat ik onderwijs en kunst op een hoop gooi.

-Ze vraagt niet om verduidelijking maar luistert naar mijn verwarring en de stilte die daarop volgt-.

Natuurlijk zijn er mitsen en maren te verzinnen want als kunst niet bestaat, hoe noem je dan de schilderijen die je tot de kern raken? die blijven hangen in je ziel?
En als onderwijs niet bestaat, waarom zijn er dan zoveel scholen? En lijkt iedereen een eigen school te willen starten? (Zit em daar niet de clou in, dat je je eigen school moet starten?).

Feit; natuurlijk is een standpunt belangrijk (in de vorm van een boek, wet of blog) als anker van reflectie waardoor je je weg kan uitzetten, maar dan is het wel belangrijk om je standpunt te blijven vernieuwen en dus afscheid te nemen van oude standpunten. Ofzo.  Dit kan Maria Mazarakis van het Inspiratiehuis Arnhem. Loslaten en vernieuwen!

Afgelopen zaterdag op de kunstmarkt ontmoet ik Rene van Eijk en zijn vriendin. We raken aan de praat over de dingen die je ziel raken en ik durf mijn uitspraak te delen. Er ontstaat een bijzonder gesprek en de vriendin van Rene zegt: Kunst is een uiting en staat niet vast. … Geniaal! Het raakt me.

En dan heb ik het nog niet eens over de genialiteit om niks te verkopen. Die is echt fijn. Maar ik wil een beetje duidelijk overkomen dus die parkeer ik. 

Jaaaaaa kunst is een uiting! Kunst is een uiting van je ziel, hoe cool om dat in het onderwijs te verweven… goh zeg, goh zeg. En dat je je eigen kunst mag vinden in rekenen, taal en tekenen. Sport en spel… (Wel met duidelijke vakken, want je moet er ook achter komen waar je interesse (niet) ligt, maar dat er ook overlappingen zijn, en dat jouw uiting vooral positief benaderd wordt… wat je ook doet. “goh, dat is interessant, en hoe komt je nou aan dit antwoord?”)

En nu, maandag 24 augustus, pak ik mijn kunstmarktkoffer uit en vind ik een collage “voorbij het weten“. Ik bedenk me… daar gaat het over, als je voorbij het weten komt en weer puur nieuwsgierig wordt dan ontstaat verwondering! Lekker de magie ontmoeten, de tekens en de bijzonderheid van het schone ervaren. Verwondering als basis voor kunst en onderwijs!

Ondertussen ben ik een persoonlijke middelbare school gestart en laat ik me inspireren door mooie ontmoetingen, tekens op mijn pad, door planten en moestuinen. Mijn hoofdvak op dit moment is los en laten. Zien wat er is. Mij niet hechten. Ook niet aan het prachtmotto van Frans de Grebber: “Doen door te laten”, ik laat het, en probeer het vooral niet te weten.

Zo zeg, wat een fijn blog, ik ben er wijzer van geworden. Goh zeg, goh zeg. Dus.